چراکه در نگاه اول از منظر عمومی اموری که جلوه نمایشی داشته باشند بیشترین بازخورد را خواهند داشت،اما از نظر اصولی فراهم کردن و برنامه ریزی و تجهیز زیرساخت ها در درازمدت برد بیشتری را برای تیم مدیریت شهری و رزومه ای که برای خود به جا می گذارند، به ارمغان خواهد آورد.
شاید بتوان گفت،مفهوم شهر دوستدار کودک در ایران عمدتا به «مناسب سازی شهر برای کودکان» تقلیل یافته است.
با توجه به این موضوع شهر دوستدار کودک به جای حوزه کالبدی شهر بیشتر به سمت فعالیت های فرهنگی میل کرده است.
نکته آنکه حوزه آموزش شهروندی خود حوز های مهجور در شهرداری بوده و نقشی زینتی یافته است .
به گفته کارشناسان، مفهوم شهر دوستدار کودک بر دو بعد بنیادین تکیه دارد. نخست، تجسم فضایی پیمان نامه جهانی حقوق کودکان، یعنی نحوه تحقق حقوقی نظیر بقاء و رشد کودکان، خدمات و تسهیلات مناسب نگهداری کودکان، امنیت،آموزش، مراقبت های ویژه، زندگی شایسته و احترام کودکان دارای معلولیت، بهداشت و سامت و خدمات درمانی، سطح زندگی مناسب برای رشد جسمی، ذهنی، معنوی، اخلاقی و اجتماعی، استراحت،داشتن اوقات فراغت، پرداختن به بازی و فعالیت های تفریحی متناسب با سن کودک و مشارکت آزادانه در زندگی فرهنگی و هنری، منع هرگونه بهره کشی.
بعد دوم وجود چنین شهری بر مشارکت کودکان برای شکل دادن به شهر مبتنی است، بعد اول و دوم به یکدیگر پیوسته بوده و تضمین آن نیز چهارچوب و نهاد حقوقی حمایت از حقوق کودک است.
شهر در بستری از تغییرات و تحولات شکل می گیرد و ادامه ی حیات می یابد؛ حضور کودکان در اجتماع به عنوان شهروندان کوچک به فضای شهری سرزندگی و پویایی می بخشد زیرا با هیاهوی حضور کودکان،دیگر افراد حاضر در فضا نیز شاداب شده و به تحرک و فعالیت واداشته می شوند.
به عبارتی می توان گفت فضایی که برای حضور کودکان مناسب سازی می شود، امکان حضور دیگر اقشار جامعه را نیز فراهم می کند و برای آنان نیز قابل استفاده خواهد بود.
کودکان زندگی خود را به عنوان موجوادتی وابسته آغاز می کنند. آن ها باید برای تغذیه و رشد خود به والدینشان تکیه کنند تا به سمت استقلال هدایت شوند.
پرورش کودکان در ابتدا به عهده خانواده است اما در سنین بالاتر به دولت و جامعه تعمیم داده می شود چرا که از سن خاصی به بعد والدین به تنهایی نمی توانند تمام نیازهای فرزندان خود را برآورده کنند و در نتیجه جامعه باید برخی از خلاهای موجود را پرکند.
کودکان از هویت مستقل برخوردار هستند و جز اموال والدین خود یا دولت به حساب نمی آیند.
این گروه سنی تنها افراد در حال رشد و پرورش نیستند؛ آن ها از جایگاه و حقوقی برابر با حقوق والدین و دیگر اعضای جامعه برخوردار هستند.
بنابراین طراحان هنگام برنامه ریزی خود برای ایجاد شهرها باید نیازهای این گروه سنی را به طور مستقل در نظربگیرند تا کودکان در مطلوب ترین شرایط ممکن پرورش یابند.
رشد سالم کودکان امری بسیار مهم و حیاتی برای ایجاد رفاه جامعه در آینده به شمار می رود. کودکان به دلیل ای نکه در حال رشد هستند، نسبت به دیگر گرو ه های سنی در شرایط نامطلوب زندگی نظیر فقر، مراقبت سامت ناکافی، تغذیه نامناسب، آب آشامیدنی، مسکن و آلودگی زیست محیطی آسیب پذیرترند.
بنابراین هرگونه شرایط نامساعدی که کودک در دوران خردسالی خود تجربه می کند می تواند به طور جدی آینده او و جامع های که در آن زندگی می کند را تحت تاثیر قرار دهد.
امروز توسعه پایدار شهری به یکی از مهم ترین چالش ها در زمینه شهرسازی تبدیل شده است.
این نوع از توسعه به تغییر تراکم وکاربریا راضی شهری جهت رفعن یازهایا صلی وا ساسی شهروندان در زمینه مسکن، حمل و نقل و… کمک می کند به گونه ای که شهر از نظر زیست پذیری محیط قابل سکونت برای زندگی، از نظر اقتصادی قابل دوام و از نظر اجتماعی دارای برابری باشد.
مجموعه تصمیمات و کنترل ها در همه بخش ها و ارگان ها شکل شهر دوستدار کودک را می سازد و حلقه مفقوده این بخش موازی کاری و همکاری و هماهنگی نداشتن دستگاه های بین بخشی است.
که در این زمینه مدیریت شهری باید به طور راسخ پیگیر خلاهای بین بخشی باشد و مطالعات و برنامه ریزی را جدی بگیرد و در ادامه اهتمام ویژ های برای دست یافتن به اهداف در این راستا داشته باشد.
دست آورد هایی متعلق به شهر وشهروندان می باشد و هرچه شرایط زیست در شهر ایده آل تر باشد، انگار که مدیران شهری و تمامی ارگان هایی که به طور مستقیم و غیر مستقیم در این خصوص مسئول هستند، کارنامه بهتری از خود به یادگار گذاشت هاند.
شهر دوستدار کودک ناگزیر شهری حق مدار است و هرآنچه از بافت شهری، ساختارها و مقررات موجود در یک شهر مبتنی بر استانداردهای دوستدار کودک دیده می شود،
در تلاش برای تحقق حقوق کودکان همچون حق بازی،حق شادی، امنیت، سلامت و آموزش، ساخت فرهنگسراها وحمایت از مراکز آموزشی ناظر بر حق آموزش است.
نظارت بر مقررات ساختمانی و استانداردسازی معابر و تأسیسات شهری جهت حفظ امنیت و سلامت کودکان و بزرگسالان است و کاربرد رنگ و نقش های جذاب در فضاسازی شهری کوششی برای تحقق شادی و نشاط کودکان و خانواده ها است.
کودکان جزء اقشار آسیب پذیر جامعه هستند که در پاره ای از اوقات قادر به بیان نیازهای خود به صورت مستقیم نیستند در حالی که درک نیازها و برطرف کردن آن ها اهمیت زیادی برای آینده آن ها و کشور دارد.
حضور کودکان در عرصه های همگانی اهمیت بسزایی دارد و باعث اجتماع پذیری و بسترساز رشد فکری و فیزیکی بهتر آن ها می شود، و جامعه امروز برای انجام فعالیت های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی کشور به تربیت کودکان خلاق نیاز دارد بنابراین کودکان به عنوان کنشگران اجتماعی می توانند درک واقعیت از نیازهای خود در جامعه شهری داشته باشند و نسبت به عوامل محیطی و کالبدی ناخوشایند واکنش نشان دهند.
ثبت دیدگاه